عنوان فارسی مقاله:ایبوپروفن در غلظت های درمانی بر ترشح سلول های استرومای مزانشیمی مغز استخوان انسان تأثیر می گذارد، اما بر ظرفیت تکثیر و مهاجرت آنها تأثیر نمی گذارد
چکیده
سلول های استرومایی مزانشیمی (MSCs) قادرند فعالیت سیستم ایمنی و فرآیندهای بازسازی را عمدتاً از طریق ترشح چندین فاکتور محلول، از جمله پروستاگلاندین E2 PGE2 تعدیل کنند. PGE2 در نتیجه فعالیت سیکلواکسیژنازها (COX) تولید می شود. در مطالعه حاضر، بررسی کردیم که چگونه ایبوپروفن، یک مهارکننده غیرانتخابی COX، بر تکثیر، مهاجرت و ترشح سلولهای بنیادی مزانشیمی مغز استخوان انسان (hBM-MSCs) تأثیر میگذارد. برای این منظور، شش جمعیت hBM-MSCs با ایبوپروفن در دوزهایی تحت درمان قرار گرفتند که با حداکثر غلظت سرمی در طول درمان دارویی استاندارد تفاوتی نداشت. درمان با ایبوپروفن (۲۵ یا ۵۰ میکروگرم بر میلی لیتر) به طور قابل ملاحظه ای ترشح PGE2 را در تمام جمعیت های آزمایش شده کاهش داد. پس از تجویز ایبوپروفن، سلولهای بنیادی مزانشیمی تحت آزمایشهای تکثیر (BrdU)، مهاجرت ترانسول و اسکراچ قرار گرفتند، در حالی که اثر آن بر ترشح سلولهای بنیادی مزانشیمی توسط تستهای ایمنی پروتئوم پروفیلر و لومینکس ارزیابی شد. ایبوپروفن تغییرات آماری معنی داری در میزان تکثیر و توانایی مهاجرت سلول های بنیادی مزانشیمی ایجاد نکرد (۰۵/۰p>). با این حال، ایبوپروفن (۲۵ میکروگرم در میلی لیتر به مدت ۳ روز) میانگین ترشح را به طور معنیداری (در ۸٪) در مقایسه با ترشح سلول های بنیادی مزانشیمی کنترل (۰٫۰۵ > P)کاهش داد. نتایج ما نشان میدهد که ایبوپروفن در غلظتهای درمانی ممکن است ویژگیهای پیش ساز hBM-MSCs را مختل کند(ایبوپروفن در غلظت های درمانی).
- لینک دانلود فایل بلافاصله بعد از پرداخت وجه به نمایش در خواهد آمد.
- همچنین لینک دانلود به ایمیل شما ارسال خواهد شد به همین دلیل ایمیل خود را به دقت وارد نمایید.
- ممکن است ایمیل ارسالی به پوشه اسپم یا Bulk ایمیل شما ارسال شده باشد.
- در صورتی که به هر دلیلی موفق به دانلود فایل مورد نظر نشدید با ما تماس بگیرید.