عنوان فارسی مقاله:معرفت شناسی و روش شناسی در آینده پژوهشی

 چکیده

تعریف آینده پژوهی، مطالعه سیستماتیک آینده‌های مطلوب، محتمل و ممکن از جمله جهان بینی‌ها و راز ها است که مبنای هر آینده است. آینده پژوهی از نیروهای خارجی مؤثر بر آینده-طالع بینی و غیب گویی- به سمت ساختار (الگوهای تاریخی تغییر، افت و خیز ملت‌ها و سیستم‌ها) و نمایندگی (مطالعه و خلق تصاویر مطلوب از آینده) تغییر کرده است. آینده پژوهی به طور مشتاقانه‌ای توسط گروه‌های برنامه ریزی در سازمان‌ها و ملت‌ها پذیرفته شده است. هنوز تفاوت‌های آشکار و مبرهنی بین برنامه ریزی و چارچوب‌های آینده وجود دارد. هدف برنامه ریزی، کنترل و نزدیکی به آینده است، در حالی که آینده پژوهی در صدد باز کردن آینده و تغییر از آینده به آینده‌های بدیل است.  جهت درک آینده، طیف وسیعی از روش‌های الگو و نمونه وجود دارند. برای مثال این روش‌ها شامل تحلیل مسائل نوظهور، تحلیل گروهی سنی، تحلیل لایه‌ای علت‌ها و سناریوها می‌باشد. این روش‌ها از انواع مختلف مطالعات آینده (آینده پژوهی ها) بر گرفته شده‌اند. چهار نوع آینده پژوهی مهم وجود دارد. نوع اول، آینده پژوهی پیش بینانه، است که بر مبنای علوم اجتماعی تجربی است. نوع دوم، آینده پژوهی تفسیری است که نه تنها بر اساس پیش بینی آینده نیست بلکه بر مبنای درک تصاویر آینده می‌باشد. سومین مورد، آینده پژوهی انتقادی است که بر گرفته از تفکر پسا ساختاری است. این نوع مطالعات بر پرسش این سؤال متمرکز است که چه کسی از تحقق آینده‌های خاص سود می‌برد و کدام روش‌ها، مخصوص انواع خاصی از مطالعات آینده (آینده پژوهی ها) است. چهارمین مورد، تحقیقات/یادگیری عملی مشارکتی است. این رویکرد به مراتب دموکراتیک‌تر بوده و بر اساس توسعه آینده خود ذی نفعان و فرضیات آن‌ها نسبت به آینده می‌باشد (برای مثال، اگر آینده، خطی یا دوره‌ای باشد. در نهایت، اگرچه مطالعات آینده (آینده پژوهی) عمدتاً در مورد مطالعه آینده است، دلایل اصلی مطالعه نه تنها آکادمیک می‌باشد بلکه می‌تواند در رابطه با تبدیل آینده نیز باشد به طوری که بتوان یک دنیای پایدارتر را ایجاد کرد(معرفت شناسی و روش شناسی).

ادامه مطلب