حوضه‌ی سنوزوییک اصلی و کمربند ترافشارشی در ایران: منطقه‌ی قم-ساوه

نوع فایل : word

تعداد صفحات : 23

تعداد کلمات : 5900

مجله : Soil Dynamics and Earthquake Engineering

انتشار : 2019

:

:

:

:

:

تاریخ انتشار
17 دسامبر 2019
دسته بندی
تعداد بازدیدها
822 بازدید
21,000 تومان

عنوان فارسی مقاله: توسعه‌ی ساختاری حوضه‌ی سنوزوییک اصلی و کمربند ترافشارشی در ایران مرکزی: حوضه‌ی مرکزی در منطقه‌ی قم-ساوه

 

چکیده مقاله

 حوضه‌ی مرکزی فلات ایران، بین مناطق شناخته شده و مشهور از نظر جغرافیایی یعنی رشته کوه‌های البرز و زاگرس قرار دارد. اکتشاف هیدروکربن در حوضه‌ی مرکزی، جزئیات تکامل حوضه را در اواخر دوره‌ی ائوسن-هولوسن براساس داده‌های بازتاب لرزه‌ای، کار های میدانی زمین شناسی، مدل سازی حوضه و تفسیر ماهواره‌ای نشان می‌دهد(حوضه‌ی سنوزوییک اصلی و کمربند ترافشارشی). تاریخچه‌ی چند مرحله‌ای حوضه با فرونشست نوع خمشی و گسل‌های نرمال مجزا در طی دوران الیگوسن- اوایل میوسن شروع شده است. این حوضه به یک حوضه‌ی کششی یا تراکششی در میوسن اولیه یا میانی تکامل یافته است و ۴-۵ کیلومتر بخش سازند سرخ بالایی نهشته شده در برخی بخش‌های حوضه را در طول این مرحله نشان می‌دهد. بخش فوقانی سازند سرخ بالایی با تغییراتی در دفورمه شدن ترافشاری و توسعه‌ی روراندگی ها و چین ها همراه است. این دفورماسیون اخیر (احتمالاً مربوط به دوره‌ی میوسن – هولوسن میانی و انتهایی)، ترافشاری است و شامل ترکیبی از گسل‌های رورانده و گسل امتداد لغز و چین خوردگی نازک و روراندگی بر روی رسوبات تبخیری الیگوسن می‌باشد. سطوح تخت محلی در چینه شناسی نیز وجود دارد. فرونشست در حوضه‌های عمیق و حوضه‌های محدود به گسل امتداد لغز در طی این مرحله رخ داده است گسل‌های امتداد لغز چپگرد شمال غرب=جنوب شرق به شمال – شمال غرب- جنوب- جنوب شرق و به گسل‌های فشارشی در منطقه غالب می‌شوند و گسل‌های فرعی با جهت شرقی- غربی و شمالی- جنوبی وجود دارند. این مجموعه گسل‌های متفاوت با یک دیگر ترکیب کرده و شکل هندسی گسل‌های امتداد لغز اصلی را ایجاد کرده است. کمربند آتش فشانی ائوسن (زون ارومیه- دختر) در امتداد حاشیه‌ی جنوبی حوضه، زنجیره‌ی ماسیف به طول بیش از ۳ کیلومتر را نشان می‌دهد که رخنمون‌های آن‌ها از طریق حرکت در امتداد روراندگی های اصلی از ۵-۶ کیلومتر عمق بین میوس میانی و عصر حاضر، بیرون زده است. زون حوضه‌ی مرکزی- ارومیه- دختر، تشکیل کمربند فرافشاری مجزا را تشکیل می‌دهد که تحت حداقل ۳۸ کلومتر بین میوسن پایانی و هولوسن قرار می‌گیرد. حوضه‌ی مرکزی و کوه‌های البرز و زاگرس همگی نشان می‌دهند که شروع کوتاه شدگی پوسته‌ای ایران اخیراً (میوسن ابتدایی و انتهایی) نسبت به تصادم اولیه‌ی شبه جزیره‌ی عربستان را با اوراسیا در طی اواخر ائوسن یا اوایل الیگوسن رخ داده است. فرارانش سطح حوضه مرکزی از سطح تقریباً از دریا تا ۹۰۰-۱۰۰۰ متر در طی اواخر یا اواسط میوسن پس از نهشته سازی سازند قم متغیر است.

 

ادامه مطلب

راهنمای خرید:
  • لینک دانلود فایل بلافاصله بعد از پرداخت وجه به نمایش در خواهد آمد.
  • همچنین لینک دانلود به ایمیل شما ارسال خواهد شد به همین دلیل ایمیل خود را به دقت وارد نمایید.
  • ممکن است ایمیل ارسالی به پوشه اسپم یا Bulk ایمیل شما ارسال شده باشد.
  • در صورتی که به هر دلیلی موفق به دانلود فایل مورد نظر نشدید با ما تماس بگیرید.

Title: Structural development of a major late Cenozoic basin and transpressional belt in central Iran: The Central Basin in the Qom-Saveh area

Abstract: 

The Central Basin of the Iran Plateau is between the geologically better-known regions of the Zagros and Alborz Mountains. Hydrocarbon exploration in the Central Basin has revealed the details of the late Eocene–Holocene evolution of the basin based on seismic reflection data, geological field work, basin modeling, and satellite interpretation. The multistage basin history commenced with broad sag-type subsidence and isolated normal faults during Oligocene–early Miocene time. It evolved to an extensional or transtensional basin in the early-middle Miocene, with as much as 4–5 km of Upper Red Formation section being deposited in some parts of the basin during this stage. The upper part of the Upper Red Formation is associated with a change to transpressional deformation, with the development of thrusts and folds. This latest (probably middle and/or late Miocene– Holocene) deformation is transpressional, and includes a mixture of basementinvolved strike-slip and thrust faults and thin-skinned folding and thrusting detached on Oligocene evaporites. Local detachment levels higher in the stratigraphy also exist. Subsidence in mini-foredeep basins and strike-slip fault bounded basins occurred during this stage, and several kilometers of Upper Red Formation were deposited in the main depocenters. Northwest-southeast– to north-northwest–south-southeast– striking dextral strike-slip to compressional faults dominate the area, with subordinate east-west and north-south fault orientations also present. These different fault sets combine in places to form major strike-slip duplex geometries. The Eocene volcanic belt (Urumieh-Dokhtar zone) along the southern margin of the basin forms a chain of massifs as much as 3 km high, the outcrops of which were exhumed by movement along major thrusts from 5–6 km depth between the middle Miocene and present day. The Central Basin–Urumieh-Dokhtar zone forms a  distinctive transpressional belt that underwent a minimum of 38 km shortening between the late Miocene and Holocene. The Central Basin and the Zagros and Alborz Mountains all indicate that the onset of widespread crustal shortening in Iran occurred late (latest early Miocene or later), relative to the initial collision of the Arabia Peninsula with Eurasia during the late Eocene or early Oligocene. Uplift of the Central Basin surface from approximately sea level to 900–1000 m occurred during the middle or late Miocene, after deposition of the marine Qom Formation.
دیدگاهتان را بنویسید