چکیده

بندپایان، به عنوان متنوع‌ترین اجزای اکوسیستم‌های خشکی، طیف وسیعی از آشیان‌های بوم شناسی کارکردی و نیز خرد زیستگاه‌ها را در مقیاس‌های بزرگ مکانی و زمانی اشغال می‌کنند. پیشنهاد ما این است که زیست شناسان حفاظتی بایستی از مزیت تنوع بندپایان خشکی به عنوان منبع غنی داده برای برنامه ریزی حفاظت بهره مند شوند. برای طرح و انتخاب حفاظتی، تهیه مستندی از میکروژیوگرافی (جغرافیای خرد) تاکسا های بندپایان انتخاب شده می‌تواند به طراحی و تفکیک زون‌ها (پهنه‌ها) جغرافیایی زیستی متعدد، مناطق اندمیک، تیپ‌های جوامع و مراکز تابش تکاملی جهت بهبود تفکیک پذیری مکانی طرح‌های حفاظتی کمک شایانی کند. به منظور مدیریت مناطق طبیعی، پایش شاخص‌های بندپایان می‌تواند خود یک هشدار زود هنگام از تغییرات بوم شناسی فراهم کرده و می‌تواند برای بررسی و تفکیک اثرات قطعه بندی مناطق طبیعی که دیگر از گونه‌های اندیکاتور (شاخص) مهره دار پشتیبانی نمی‌کند مورد استفاده قرار گیرد. بسیاری از اندیکاتورهای بندپا واکنش و یا پاسخ سریع‌تری به تغییرات محیطی نسبت به گونه‌های شاخص مهره دارکه ممکن است پاسخ‌های جمعیتی از خود نشان دهند که برای مدیریت پیش گستر مفید نباشد می‌دهند. همه تاکساهای بندپا به عنوان اندیکاتور به طور مساوری برای طرح‌های حفاظتی کارامد نمی‌باشند و کیفیت‌های اندیکاتور می‌تواند برای اهداف انوانتوری (اندازه گیری یکباره در یک زمان) در برابر پایش (اندازه گیری منظم با تکرار طی یک دوره زمانی طولانی) متفاوت باشد. اجتماعات تاکساهای بندپا مورد استفاده به عنوان شاخص‌ها و یا پروب های بیوژیوگرافی در انوانتوری ها تنوع گونه‌ای نسبتاً بالا، بومی گرایی بالا را نشان داده‌اند و شامل دامنه یا طیف جغرافیایی اختیار شده نیز می‌باشند. اجتماعات اندیکاتور برای اهداف پایشی حساسیت متغیری را به اختلالات زیست محیطی و تنوع تاریخچه حیات و ترجیحات بوم شناسی نشان می‌دهند(اجتماعات بندپایان خشکی زی).