ایمنی و اثربخشی تیلاونوماب در فلج هسته ای پیشرونده: یک فاز ۲ ، آزمایش تصادفی

نوع فایل : word

تعداد صفحات ترجمه تایپ شده با فرمت ورد با قابلیت ویرایش : 17

تعداد کلمات : 8400

مجله : Journal of Infection

انتشار : 2020

ترجمه متون داخل جداول : ترجمه شده است

درج جداول در فایل ترجمه : درج شده است

منابع داخل متن : به صورت فارسی درج شده است

کیفیت ترجمه : طلایی

:

تاریخ انتشار
4 جولای 2021
دسته بندی
تعداد بازدیدها
1200 بازدید
26,000 تومان

عنوان فارسی مقاله:ایمنی و اثربخشی تیلاونوماب در فلج پیش هسته ای پیشرونده: یک فاز ۲ ، آزمایش تصادفی ، کنترل شده با دارونما

 چکیده

 زمینه و هدف: فلج فوق هسته ای پیشرونده یک اختلال تخریب عصبی است که با تجمع پروتئین تاو مرتبط است. تیلاونوماب (ABBV-8E12) یک آنتی بادی مونوکلونال است که به انتهای N تاو انسانی متصل می شود. ما ایمنی و اثربخشی تیلاونوماب را برای درمان فلج فوق هسته ای پیشرونده ارزیابی کردیم.

روش ها: ما در ۶۶ بیمارستان و کلینیک در استرالیا، کانادا، فرانسه، آلمان، ایتالیا، ژاپن، اسپانیا و ایالات متحده آمریکا یک مطالعه دو مرحله ای چند مرحله ای، تصادفی، کنترل شده با دارونما، انجام دادیم. شرکت کنندگان (۴۰ سال) با فلج پیش هسته ای پیشرونده احتمالی یا احتمالی که کمتر از ۵ سال علامت دار بودند، یک شریک مطالعه قابل اعتماد داشتند و می توانستند با حداقل کمک پنج قدم بروند، تشخیص داده شدند به طور تصادفی (۱: ۱: ۱) ) با استفاده از فناوری پاسخ تعاملی به ۲۰۰۰ میلی گرم، تیلانوماب ۴۰۰۰ میلی گرم یا دارونما مطابق با تزریق وریدی در روزهای ۱، ۱۵ و ۲۹ و سپس هر ۲۸ روز تا پایان دوره ۵۲ هفته ای درمان. تصادفی سازی توسط متخصص تصادفی بودن حامی مطالعه انجام شد که در غیر این صورت در مطالعه شرکت نکرد. حامی مالی، محققان و شرکت کنندگان از تخصیص درمان بی اطلاع بودند. نقطه نهایی اولیه تغییر از پایه به هفته ۵۲ در مقیاس رتبه بندی فلج فوق هسته ای پیشرو (PSPRS) در نمره کل در جمعیت قصد درمان بود. عوارض جانبی در شرکت کنندگانی که حداقل یک دوز داروی مورد مطالعه دریافت کردند، کنترل شد. معیارهای بیهودگی موقت از پیش تعیین شده بر اساس یک اثر اثر مبتنی بر اندازه ۰ یا پایین تر بود که ۶۰ شرکت کننده دوره درمان ۵۲ هفته ای را به پایان رساندند و هنگامی که ۱۲۰ شرکت کننده دوره درمان ۵۲ هفته ای را گذرانده بودند، ۱۲ ∙ ۰ یا پایین تر بود. این مطالعه در ClinicalTrials.gov به شماره NCT02985879 ثبت شده است.

یافته ها: بین ۱۲ دسامبر ۲۰۱۶ و ۳۱ دسامبر ۲۰۱۸، ۴۶۶ شرکت کننده غربالگری شدند، ۳۷۸ نفر به طور تصادفی انتخاب شدند. این مطالعه پس از برآورده شدن معیارهای بیهودگی پیش تعیین شده در دومین تحلیل موقت، در تاریخ ۳ ژوئیه ۲۰۱۹ پایان یافت. در مجموع ۳۷۷ شرکت کننده حداقل یک دوز داروی مطالعه را دریافت کرده و در تجزیه و تحلیل اثر بخشی و ایمنی قرار گرفتند (۲۰۰۰ میلی گرم، ۱۲۶ = n؛ ۴۰۰۰ میلی گرم، ۱۲۵ = n؛ دارونما، ۱۲۶ = n). میانگین مربعات حداقل تغییر از ابتدا به هفته ۵۲ در PSPRS در همه گروهها مشابه بود (تفاوت بین گروه در مقابل دارونما: ۲۰۰۰ میلی گرم، ۰ ∙ ۰ [۹۵ C CI –۲ ∙ ۶ تا ۲ ∙ ۶]، اندازه اثر ۰ ∙ ۰۰۰، p> 0 ∙ ۹۹؛ ۴۰۰۰ میلی گرم، ۱ ∙ ۰ [–۱ ∙ ۶ تا ۳ ∙ ۶]، -۰ ∙ ۱۰۵، p = 0 ∙ ۴۶). اکثر شرکت کنندگان حداقل یک عارضه جانبی گزارش کرده اند (۲۰۰۰ میلی گرم، ۱۱۱ [۸۸٪]؛ ۴۰۰۰ میلی گرم، ۱۱۱ [۸۹٪]؛ دارونما، ۱۰۸ [۸۶٪]. سقوط شایعترین عارضه جانبی بود (۲۰۰۰ میلی گرم، ۴۲ [۳۳٪]؛ ۴۰۰۰ میلی گرم، ۵۴ [۴۳٪]؛ دارونما، ۴۹ [۳۹٪]. نسبت بیماران با عوارض جانبی جدی در بین گروه ها مشابه بود (۲۰۰۰ میلی گرم، ۲۹ [۲۳٪]؛ ۴۰۰۰ میلی گرم، ۳۴ [۲۷٪]؛ دارونما، ۳۳ [۲۶٪]. پاییز شایعترین عارضه جانبی جدی در حال بروز بود (۲۰۰۰ میلی گرم، پنج [۴٪]؛ ۴۰۰۰ میلی گرم، شش [۵٪]؛ دارونما، شش [۵٪]. ۲۶ مرگ در طول مطالعه رخ داده است (۲۰۰۰ میلی گرم، نه [۷٪]؛ ۴۰۰۰ میلی گرم، ۹ نفر [۷٪]؛ دارونما، هشت نفر [۶٪]) اما هیچكدام مربوط به دارو نبوده اند.

تفسیر: مشخصات ایمنی مشابهی در همه گروه های درمانی مشاهده شد. هیچ اثر درمانی مفیدی ثبت نشده است. اگرچه این مطالعه شواهدی از کارآیی در فلج فوق هسته ای پیشرونده ارائه نکرده است، اما یافته ها اطلاعات بالقوه مفیدی را برای تحقیقات آینده در مورد ایمن سازی غیرفعال با استفاده از آنتی بادی های تاو برای فلج فوق هسته ای پیشرونده ارائه می دهند.

ادامه مطلب

راهنمای خرید:
  • لینک دانلود فایل بلافاصله بعد از پرداخت وجه به نمایش در خواهد آمد.
  • همچنین لینک دانلود به ایمیل شما ارسال خواهد شد به همین دلیل ایمیل خود را به دقت وارد نمایید.
  • ممکن است ایمیل ارسالی به پوشه اسپم یا Bulk ایمیل شما ارسال شده باشد.
  • در صورتی که به هر دلیلی موفق به دانلود فایل مورد نظر نشدید با ما تماس بگیرید.

Title: Safety and efficacy of tilavonemab in progressive supranuclear palsy: a phase 2, randomised, placebo-controlled trial

Background

Progressive supranuclear palsy is a neurodegenerative disorder associated with tau protein aggregation. Tilavonemab (ABBV-8E12) is a monoclonal antibody that binds to the N-terminus of human tau. We assessed the safety and efficacy of tilavonemab for the treatment of progressive supranuclear palsy.

Methods

We did a phase 2, multicentre, randomised, placebo-controlled, double-blind study at 66 hospitals and clinics in Australia, Canada, France, Germany, Italy, Japan, Spain, and the USA. Participants (aged ≥40 years) diagnosed with possible or probable progressive supranuclear palsy who were symptomatic for less than 5 years, had a reliable study partner, and were able to walk five steps with minimal assistance, were randomly assigned (1:1:1) by interactive response technology to tilavonemab 2000 mg, tilavonemab 4000 mg, or matching placebo administered intravenously on days 1, 15, and 29, then every 28 days through to the end of the 52-week treatment period. Randomisation was done by the randomisation specialist of the study sponsor, who did not otherwise participate in the study. The sponsor, investigators, and participants were unaware of treatment allocations. The primary endpoint was the change from baseline to week 52 in the Progressive Supranuclear Palsy Rating Scale (PSPRS) total score in the intention-to-treat population. Adverse events were monitored in participants who received at least one dose of study drug. Prespecified interim futility criteria were based on a model-based effect size of 0 or lower when 60 participants had completed the 52-week treatment period and 0·12 or lower when 120 participants had completed the 52-week treatment period. This study is registered at ClinicalTrials.gov, number NCT02985879.

Findings

Between Dec 12, 2016, and Dec 31, 2018, 466 participants were screened, 378 were randomised. The study was terminated on July 3, 2019, after prespecified futility criteria were met at the second interim analysis. A total of 377 participants received at least one dose of study drug and were included in the efficacy and safety analyses (2000 mg, n=126; 4000 mg, n=125; placebo, n=126). Least squares mean change from baseline to week 52 in PSPRS was similar in all groups (between-group difference vs placebo: 2000 mg, 0·0 [95% CI –2·6 to 2·6], effect size 0·000, p>0·99; 4000 mg, 1·0 [–1·6 to 3·6], –0·105, p=0·46). Most participants reported at least one adverse event (2000 mg, 111 [88%]; 4000 mg, 111 [89%]; placebo, 108 [86%]). Fall was the most common adverse event (2000 mg, 42 [33%]; 4000 mg, 54 [43%]; placebo, 49 [39%]). Proportions of patients with serious adverse events were similar among groups (2000 mg, 29 [23%]; 4000 mg, 34 [27%]; placebo, 33 [26%]). Fall was the most common treatment-emergent serious adverse event (2000 mg, five [4%]; 4000 mg, six [5%]; placebo, six [5%]). 26 deaths occurred during the study (2000 mg, nine [7%]; 4000 mg, nine [7%]; placebo, eight [6%]) but none was drug related.

Interpretation

A similar safety profile was seen in all treatment groups. No beneficial treatment effects were recorded. Although this study did not provide evidence of efficacy in progressive supranuclear palsy, the findings provide potentially useful information for future investigations of passive immunisation using tau antibodies for progressive supranuclear palsy.