پایان زندگی(اتانازی) و کنوانسیون حقوق بشر اروپا

عنوان فارسی مقاله:پایان زندگی(اتانازی) و کنوانسیون حقوق بشر اروپا

چکیده

شاکی وارثی بود که به طور قانونی توسط برادر شوهرش منصوب شده بود – که به دنبال یک تصادف در سال ۱۹۶۸ دچار چهار پلژی شده بود و در ژانویه ۱۹۹۸ با کمک شخص ثالث خودکشی کرد در حالی که اقدام او برای به رسمیت شناختن حق مرگ با عزت بود. برای ادامه دادرسی که در زمان حیاتش آغاز کرده بود او به طور ویژه خواستار به رسمیت شناختن حق زندگی شرافتمندانه یا مرگ شرافتمندانه یا عدم مداخله در خواست برادر شوهرش برای پایان دادن به زندگی او شد.

دادگاه شکایات شاکی را بر اساس مواد ۲ (حق حیات)، ۳ (منع رفتار غیرانسانی و تحقیرآمیز)، ۵ (حق آزادی و امنیت)، ۶ (حق محاکمه عادلانه)، ۸، (حق احترام به زندگی خصوصی)، ۹ (آزادی وجدان) و ۱۴ (منع تبعیض) کنوانسیون اروپایی حقوق بشر غیرقابل قبول (ناسازگار) اعلام کرد.. این دادگاه اعلام کرد که از آنجایی که به طور مستقیم تحت تأثیر نقض های ادعایی کنوانسیون قرار نگرفته است، بنابراین شاکی نمی تواند ادعا کند که قربانی آنها بوده است.

ادامه مطلب

راهنمای خرید:

لینک دانلود فایل بلافاصله بعد از پرداخت وجه به نمایش در خواهد آمد.
همچنین لینک دانلود به ایمیل شما ارسال خواهد شد به همین دلیل ایمیل خود را به دقت وارد نمایید.
ممکن است ایمیل ارسالی به پوشه اسپم یا Bulk ایمیل شما ارسال شده باشد.
در صورتی که به هر دلیلی موفق به دانلود فایل مورد نظر نشدید با ما تماس بگیرید.

Title: End of life and the European Convention on Human Rights

Abstract

The applicant was the heir legally appointed by her brother-in-law – who had been tetraplegic following an accident in 1968 and committed suicide in January 1998 with the help of a third party while his action to have the right to a dignified death recognised was pending – to continue the proceedings which he had instituted while he was alive. She requested in particular recognition of the right to a dignified life or a dignified death, or to non-interference with her brother-in-law’s wish to end his life. The Court declared inadmissible (incompatible ratione personae) the applicant’s complaints under Articles 2 (right to life), 3 (prohibition of inhuman and degrading treatment), 5 (right to liberty and security), 6 (right to a fair trial), 8 (right to respect for private life), 9 (freedom of conscience) and 14 (prohibition of discrimination) of the European Convention on Human Rights. It held that, having not been directly affected by the alleged violations of the Convention, the applicant could not therefore claim to have been a victim of them1.