ارزیابی اثر قرنطینه کوید -۱۹ روی کنترل قند در افراد مبتلا به دیابت نوع ۱

نوع فایل : word

تعداد صفحات ترجمه تایپ شده با فرمت ورد با قابلیت ویرایش : 15

تعداد کلمات : 4500

مجله : Diabetes Obes Metab.

انتشار : 2020

ترجمه متون داخل جداول : ترجمه شده است

درج جداول در فایل ترجمه : درج شده است

منابع داخل متن : به صورت فارسی درج شده است

کیفیت ترجمه : طلایی

:

تاریخ انتشار
8 فوریه 2021
دسته بندی
تعداد بازدیدها
1062 بازدید
29,000 تومان

عنوان فارسی مقاله:ارزیابی اثر  قرنطینه کوید -۱۹  روی کنترل  قند در افراد مبتلا به دیابت نوع ۱  با استفاده از نظارت لحظه ای یا مانیتورینگ قند خون

 چکیده

هدف:   توصیف تأثیر اقدامات قرنطینه سازی ، که در انگلیس در ۲۳ مارس ۲۰۲۰ برای جلوگیری از انتقال COVID-19 در کنترل قند خون در افراد مبتلا به دیابت نوع ۱ با استفاده از نظارت بر قند لحظه ای برای   کنترل قند خون

روش ها: ما یک مطالعه مشاهده ای را بر روی ۵۷۲ فرد مبتلا به دیابت نوع ۱ انجام دادیم که داده های نظارت بر قند لحظه ای برای آنها از اوایل مارس تا مه ۲۰۲۰ در دسترس بود. نتیجه اصلی تغییر در متغیرهای نظارت بر قند لحظه ای بود. ما همچنین متغیرهای بالینی مرتبط با تغییر در کنترل قند خون را ارزیابی کردیم(کنترل قند در افراد مبتلابه دیابت).

یافته ها: درصد زمان در محدوده بین مارس و مه ۲۰۲۰ افزایش یافته است [میانگین (دامنه بین چهار رده ای) ۵۳ (۴۱-۶۴)   در مقابل ۵۶ (۴۵-۶۸). P <0.001] ، همراه با بهبودهای همراه در انحراف استاندارد گلوکز (P <0.001) و برآورد HbA1c  P <0.001 . کاهش کمی در تعداد افراد با هدف کاهش قند خون <5 per در روز (۶۴   در مقابل ۵۸؛ ؛ ۰٫۰۰۴ P =). مقایسه تغییرات داده های نظارت بر قند لحظه ای از مارس تا مه سال ۲۰۱۹ با مدت مشابه در سال ۲۰۲۰ تأیید کرد که این تفاوت ها در سال ۲۰۲۰ محدود شده است. محرومیت اقتصادی-اجتماعی پیش بینی مستقلی از کاهش ≥۵ in در محدوده زمانی در حین قرنطینه بود (شانس نسبت ۰٫۴۵ برای افرادی که در دو شاخص ثروتمندترین شاخص اسکاتلندی از محرومیت چندگانه قرار دارند  ).

نتیجه گیری:  قرنطینه با کاهش قابل توجهی در کنترل قند خون در افراد مبتلا به دیابت نوع ۱ با استفاده از نظارت بر قند خون همراه نیست. با این حال ، به نظر می رسد که محرومیت اقتصادی – اجتماعی خطر کاهش کنترل قند خون را افزایش می دهد ، که پیامدهایی سنگینی به همراه دارد(کنترل قند در افراد مبتلابه دیابت).

ادامه مطلب

راهنمای خرید:
  • لینک دانلود فایل بلافاصله بعد از پرداخت وجه به نمایش در خواهد آمد.
  • همچنین لینک دانلود به ایمیل شما ارسال خواهد شد به همین دلیل ایمیل خود را به دقت وارد نمایید.
  • ممکن است ایمیل ارسالی به پوشه اسپم یا Bulk ایمیل شما ارسال شده باشد.
  • در صورتی که به هر دلیلی موفق به دانلود فایل مورد نظر نشدید با ما تماس بگیرید.

Title: Assessment of the effect of the COVID-19 lockdown on glycaemic control in people with type 1 diabetes using flash glucose monitoring

Abstract

 Aim: To describe the effect of the stringent lockdown measures, introduced in the UK on 23 March 2020 to curtail the transmission of COVID-19, on glycaemic control in people with type 1 diabetes using flash glucose monitoring. Methods: We undertook an observational study of 572 individuals with type 1 diabetes for whom paired flash glucose monitoring data were available between early March and May 2020. The primary outcome was change in flash glucose monitoring variables. We also assessed clinical variables associated with change in glycaemic control. Results: Percentage of time in range increased between March and May 2020 [median (interquartile range) 53 (41–64)% vs 56 (45–68)%; P < 0.001], with associated improvements in standard deviation of glucose (P <0.001) and estimated HbA1c (P <0.001). There was a small reduction in the number of individuals meeting the hypoglycaemia target of <5% per day (64% vs 58%; P = 0.004). Comparing changes in flash glucose monitoring data from March to May in 2019 with the same period in 2020 confirmed that these differences were confined to 2020. Socio-economic deprivation was an independent predictor of a ≥5% reduction in time in range during lockdown (odds ratio 0.45 for people in the two most affluent Scottish Index of Multiple Deprivation quintiles; P <0.001). Conclusions: Lockdown was not associated with a significant deterioration in glycaemic control in people with type 1 diabetes using flash glucose monitoring. However, socio-economic deprivation appeared to increase the risk of decline in glycaemic control, which has implications for how support is focused in challenging times.