تعهد دولت‌ها به نان رفولمان( اصل عدم اخراج پناهندگان) بر اساس حقوق بین الملل

نوع فایل : word

تعداد صفحات ترجمه تایپ شده با فرمت ورد با قابلیت ویرایش : 38

تعداد کلمات : 11000

مجله : International Journal of Doctrine, Judiciary and Legislation

انتشار : 2022

ترجمه متون داخل جداول : ترجمه شده است

درج جداول در فایل ترجمه : درج شده است

منابع داخل متن : به صورت فارسی درج شده است

کیفیت ترجمه : طلایی

فونت ترجمه : Bنازنین 12

تاریخ انتشار
19 دسامبر 2023
دسته بندی
تعداد بازدیدها
2359 بازدید
79,000 تومان

عنوان فارسی مقاله:تعهد دولت‌ها به نان رفولمان( اصل عدم اخراج پناهندگان) بر اساس حقوق بین الملل

چکیده

  هدف این مقاله ارائه یک تحلیل کامل از الزام عدم اخراج پناهندگان پناهندگان بر اساس قوانین بین المللی نیست. بلکه عمدتاً بر کاربرد فراسرزمینی تعهد متمرکز است. به این معنا که آیا این تعهد فقط در مورد پناهندگانی اعمال می‌شود که قبلاً از مرزهای کشور عبور کرده‌اند یا برای کسانی که کشورهای خود را ترک کرده‌اند اما هنوز خارج از مرزهای کشور مربوطه هستند نیز اعمال می‌شود. همچنین امکان بکارگیری اصل کنترل مؤثر حقوق بشر برای شناسایی مسئولیت دولت در قبال سیاست‌های بازگردانی که فراتر از مرزهای ایالت انجام می‌شود و زمانی که این سیاست‌ها می‌تواند به یک دولت خاص نسبت داده شود، بحث می‌کند. مقاله سعی دارد به این سؤال پاسخ دهد که آیا تعهد عدم اخراج با فراسرزمینی بودن آن، وضعیت حقوق بین الملل عرفی را پیدا کرده است یا خیر؟ این سند بر پیامدهای رویه‌های ناسازگار دولت‌ها در رابطه با تعهد عدم اخراج پناهندگان بر وضعیت حقوق بین‌الملل عرفی این تعهد تأکید می‌کند. برای این منظور، شیوه‌های متناقض دولت‌های مختلف ایالات متحده در قبال ادعاهای پناهندگان هائیتی را تحلیل می‌کند. با انجام این کار، هدف مقاله پاسخ به این است که آیا این شیوه‌های ناسازگار هنجارهای متفاوتی را ایجاد می‌کنند یا این که قاعده خاصی را ایجاد می‌کنند که هر گونه عمل ناسازگار بعدی باید به عنوان نقض قاعده قبلی تلقی شود و نه ایجاد قاعده جدید. موضوع این مقاله این است که هر کشوری در جهان باید از اخراج پناهندگان «رفولر» خودداری کند، خواه این پناهندگان از مرزهای آن عبور کرده باشند یا نباشند و خواه این کشور عضو کنوانسیون پناهندگان یا پروتکل ۱۹۶۷ آن به عنوان تعهد عدم اخراج پناهندگان باشد  به یک هنجار حقوق بین الملل عرفی تبلور یافته است.

 

 

 

 

ادامه مطلب

راهنمای خرید:
  • لینک دانلود فایل بلافاصله بعد از پرداخت وجه به نمایش در خواهد آمد.
  • همچنین لینک دانلود به ایمیل شما ارسال خواهد شد به همین دلیل ایمیل خود را به دقت وارد نمایید.
  • ممکن است ایمیل ارسالی به پوشه اسپم یا Bulk ایمیل شما ارسال شده باشد.
  • در صورتی که به هر دلیلی موفق به دانلود فایل مورد نظر نشدید با ما تماس بگیرید.

Title: States’ Obligation of Non-refoulement of Refugees under International Law

Abstract

This article does not aim to provide a full analysis of the obligation of non-refoulement of refugees under international law. Rather, it mainly focuses on the extra-territorial application of the obligation. That is, whether the obligation is only applied to the refugees that have already crossed the State of refuge’s borders or it is also applied to those who have left their countries but are still outside the concerned State’s borders. It also discusses the feasibility of applying the human rights’ principle of effective control to identify the state’s responsibility for the refoulement policies that take place beyond the state’s borders and when these policies could be attributed to a certain state. The article attempts to answer the question of whether the obligation of non-refoulement, with its extraterritoriality, has acquired the customary international law status or not. It emphasizes the implications of the inconsistent practices of the states with regards to the non-refoulement obligation on the customary international law status of the obligation. To that end, it analyses the USA different Administrations inconsistent practices towards the Haitian refugees’ claims. By doing so, the article aims to answer whether these inconsistent practices create varying norms or that they rather establish a certain rule to which any subsequent inconsistent practice should be considered as a violation of the precedent rule not a creation of new one. This article’s thesis is that every state in the world shall refrain from returning “refouler” refugees whether or not these refugees have crossed its borders and whether or not this state is party to the Refugee Convention or its 1967 Protocol as the obligation of non-refoulement has crystalized into a customary international law norm.